Ξαναγυρνάμε πάλι στην παλιά Ιστοσελίδα μας ...

Η Παλαιά ιστοσελίδα μας την ξαναπήραμε πίσω ... Αναρτήσεις θα γίνονται στο www.maiandrioi.blogspot.com, η σελίδα αυτή θα κρατηθεί σαν εφεδρική... 

Συγνώμη απο τους συναγωνιστές μας για την ταλαιπωρία

Ε/Σ ολική αντίσταση: 1935 / 2015 περισσότερο επίκαιρος απο ποτέ .......

ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΤΟΝ ΕΒΡΑΪΚΟ ΣΑΤΑΝΑ

Ο μεταπολιτευτικός πατριωτικός / εθνικιστικός / εθνικοσοσιαλιστικός χώρος στην πατρίδα μας μετράει κοντά 40 χρόνια πολιτικής ύπαρξης ιδωμένος ως μια πολιτική δεξαμενή σκέψης και δραστηριότητας εντός της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ο βαθμός στον οποίο ωρίμασαν οι όποιες ιδέες αυτού ή αυτές μεταλαμπαδεύτηκαν στην κοινωνία αλλά και στα δρώντα υποκείμενα αυτού, πόσο μάλλον πραγματώθηκαν ως σήμερα οι στόχοι αυτού είναι κάποια δυνητικά δεδομένα που θα κριθούν από τις μελλοντικές γενιές. Ο χώρος αυτός γεννήθηκε μέσα σε ένα τρικυμιώδες από κάθε άποψη πολιτικό σκηνικό και σε συνθήκες της κουρασμένης νεοελληνικής κοινωνίας που προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί μεταβαίνοντας από την απριλιανή Άνοιξη των Συνταγματαρχών στην δημοκρατική ομαλότητα των πολιτικών. Τα συνεπακόλουθα αυτής της μετάβασης είναι γνωστά σε όλους σας και δεν επιδέχονται περαιτέρω κριτικής ή σχολιασμού. Το παρελθόν δεν αλλάζει, παρά μόνο παραγράφεται ή διαστρεβλώνεται. Δεν είναι παρά άλλη μια σελίδα στο βιβλίο της ζωής. Είναι φορές που το αγεφύρωτο χάσμα και η αβεβαιότητα μοιάζουν προτιμότερα από μια ντροπιαστική συνθηκολόγηση. Οι ειλικρινείς και ολόψυχες έχθρες είναι προτιμότερες από τις λυκοφιλίες που είναι κολλημένες με ψαρόκολλα. Ωστόσο, στο παρόν όλα δείχνουν να είναι αντίθετα προς αυτή την άποψη. Κυριαρχεί η ποσοτική λογική και η δημιουργία αυταξίας.


Καλώς ή κακώς ο χώρος αυτός ολοκλήρωσε με τον όποιο τρόπο τον  προδιαγεγραμμένο κύκλο ζωής του. Η κριτική και η επίρριψη ευθυνών προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, φορέα ή πρόσωπο δεν ταιριάζουν στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και δεν αποδίδουν κάποιο διακριτό όφελος συνολικά. Ο χώρος αυτός είναι ένα πολιτικό πτώμα και τα πτώματα οφείλουμε να τα θάβουμε και να μην τους ασκούμε άλλη κριτική. Καθήκον μας είναι να ζήσουμε πολεμώντας και να τον θυμόμαστε ως κάτι πεπερασμένο που δεν αξίζει μνείας ή να επαναληφθεί. Να μην ιδωθεί από κανέναν σας με νοσταλγία, αλλά αντίθετα να ιδωθεί ο ιστορικά με αποτροπιασμό ο ίδιος και ό,τι τον συνδέει με το αβίωτο παρόν μας. Τουναντίον να αναλογισθούμε τι έφταιξε γι’ αυτό. Τι μπορεί να είναι αυτό; Οι μπαγιάτικες ιδέες του, τα κακώς εννοούμενα γραφικά και ανεπαρκή πρόσωπα που τον απαρτίζουν, η προφανής άγνοια των συντελεστών του να διαχειριστούν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, η απειρία, η έλλειψη εκπαίδευσης, η αγνωσία, η δειλία, η μοιρολατρία, η ιδιοτέλεια, η ιουδαϊκή απανθρωπιά, η αστική υποκρισία, ο φόβος μπροστά στο άγνωστο, οι ενοχές, οι ξερόλες…



Ο χώρος αυτός δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι ένα μύθευμα. Είναι ένα παιχνίδι του νου. Ο χώρος αυτός αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό φόβο που έχουν οι διαμορφωτές του ώστε να δράσουν οι ίδιοι αληθώς επαναστατικά και να μεταλλάξουν τον χώρο τους ΑΠΟ μια φωλιά δειλών γραικύλων που οδύρονται ως παιδαρέλια στο διαδίκτυο και ελεημονούν τον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό αποποιούμενοι την μπάσταρδη πολιτική ταυτότητά τους ενώπιον του κρατικού εκτρώματος, ΣΕ έναν συμπαγή χώρο πραγματικής απειλής για το καθεστώς. Ο χώρος αυτός αποτελεί έκφραση αυτού που αναφέρει ο καθηγητής Χρίστος Γούδης στην ανατομία της δεξιάς: την κριτική μιας ιδεολογίας σύμμεικτης ιδεολογίας καθαρού λόγου και “παράνοιας”. Ο χώρος αυτός απέχει παρασάγγας από το να αποτελεί απειλή για το καθεστώς. Ο απονεκρωμένος αυτός χώρος έχει μια μόνο θέση στην πολιτειακή χάρτα. Στο μουσείο των νεκρών. Όντας ο ίδιος νεκρός και αποτελούμενος από νεκρούς, τιμά τους νεκρούς που προηγήθηκαν αυτού.


Κάνοντας έναν κριτικό απολογισμό της όλης σταδιοδρομίας του, θεωρούμε ότι όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς να διδάξει διά του παραδείγματος και να πράξει τα δέοντα σε πολιτικό επίπεδο, επιπρόσθετα έλαμψε μετά θάνατον και διά των νεκρών συντελεστών του. Ένας χώρος νεκρών υπάρξεων που ευαγγελίζεται ματωμένους αγώνες και ο ίδιος δεν μετράει καν νεκρούς αγωνιστές σε πολιτικές μάχες ή εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.


Υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας ανεξαρτήτως προσωπικών πολιτικών πεποιθήσεων και κομματικής ή μη προτίμησης ο οποίος να βλέπει στον νεκρό αυτό χώρο μια ενδεχόμενη απειλή για το καθεστώς και τη δημοκρατία εν γένει; Η απάντηση έρχεται από μόνη της. Τελικά, ποιος μπορεί να εικάσει με επιχειρήματα ποιά είναι η πραγματική και όχι η δυνητική απειλή για το καθεστώς και από που αυτή προέρχεται, αλλά και πως πραγματώνεται σε πολιτικό επίπεδο;


Ο χώρος αυτός έκανε σημαία του την ηττοπάθεια και την καβάντζα. Η μόνη λογική που υπήρχε και υπάρχει σ’ αυτόν είναι ένας προσωποπαγής ανταγωνισμός, η προβολή του Εγώ του καθενός και όχι η παραγωγή πολιτικών αποτελεσμάτων βάσει κινηματικής λογικής. Παρ’ όλο που οι θιασώτες του ευαγγελίζονται την αντι-μπολσεβίκικη ρητορική, η νοοτροπία τους κατατάσσει ευθύς αμέσως σε αυτό που υποτίθεται πολεμούν. Οι δεξιοί μπολσεβίκοι μάχονται τους αριστερούς μπολσεβίκους. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει σε όλους τους κατ’ επίφαση ιδεολογικούς χώρους. Το σύστημα παραμένει αλώβητο.


Οι υπάρχουσες συνιστώσες του δεξιού ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν αποτελούν απειλή σε κανένα επίπεδο. Είναι οι γνωστές ανασχετικές δυνάμεις του Κάτω Κόσμου που αφαιρούν την δυνατότητα από τους ζωντανούς ώστε αυτοί να δράσουν επαναστατικά. Λειτουργούν ως ενεργειακές ρουφήχτρες. Όσο υπάρχουν οι γραφικοί, φαντασιόπληκτοι, οι δήθεν καινοτόμοι, οι αναμοχλευτές σκάρτων ποιοτήτων, ιδεών ακινησίας και λανθασμένων συμπεριφορών που ανήκουν στο παρελθόν και οι δειλοί, άλλο τόσο θα σταθεροποιείται το σύστημα στη ζωή μας.



Όσο τα πόδια δεν πατούν στο έδαφος, άλλο τόσο θα δέσει το καράβι στο λιμάνι. Κίνημα δεν υπάρχει. Κίνημα δεν δημιουργείται εξαιτίας των ως άνω. Το Κίνημα είναι νεκρό. Δεν μπορούμε να αναφωνήσουμε “Ζήτω το Κίνημα”. Τουναντίον, λέμε: “Ζήτω ο προσωπικός μας πόλεμος”! Ο πόλεμος πρέπει να γίνει προσωπική υπόθεση του καθενός από εσάς. Πρέπει να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας…


Ο δικός μας δρόμος είναι μοναχικός και ρομαντικός. Σε θεοσκότεινες διαδρομές αναζητούμε την δικαίωση και την αξιοπρέπεια του πολεμιστή. Είναι ένα ταξίδι μακρύ δίχως επιστροφή και το ταξίδι αυτό δεν σταματάει λεπτό. Όταν τα φώτα της πόλης χαμηλώνουν, τότε ξημερώνει για μας. Ο χρόνος είναι γιατρός και εχθρός μαζί. Παίρνουμε δύναμη από το σκοτάδι της πόλης και την φωταγωγούμε με το δικό μας φως. Είμαστε η νοητή στρατιά που συντροφεύει κάθε μαχητή που αποφασίζει να κερδίσει τη ζωή του και να ανακτήσει την αξιοπρέπεια της πατρίδος του παλεύοντας ολομόναχος αλλά και μετά πολλών στα ερημωμένα σοκάκια των πόλεων. Κι η μάχη αυτή γίνεται όλο και πιο σφοδρή. Προκαλούμε εφιάλτες. Διότι, όποιος παλεύει με τέρατα πρέπει να προσέξει μη γίνει κι ο ίδιος τέρας. Κι όταν κοιτάζεις πολλή ώρα μιαν άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει κι αυτή μέσα σου…

"ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΑ ΟΠΛΑ" του Robert Jay Mathews

Αδέρφια μου,


Από τις παχνοσκέπαστες κοιλάδες και τα όρη της Βορειοδυτικής Ακτής σας φέρνω ένα μήνυμα αλληλεγγύης, ένα κάλεσμα σε δράση και μία ΑΠΑΙΤΗΣΗ για προσήλωση στο καθήκον μας ως μελών της εμπροσθοφυλακής της Άριας εξέγερσης και της ολοκληρωτικής Άριας νίκης. Τα σημάδια της αφύπνισης ξεπετάγονται σε όλα τα Βορειοδυτικά και αγκαλιάζουν με ιδιαίτερη θέρμη κυρίως τους ρωμαλέους αγρότες και κτηνοτρόφους μας – μία τάξη που έχει πληγεί σφοδρά από τους σιχαμερούς ψεύτες Εβραίους και το παρασιτικό τοκογλυφικό τους σύστημα. Από γενέσεως αυτού του Έθνους έως σήμερα, ο απλός αγρότης έχει υπάρξει σύμβολο της σκληρής δουλειάς για την Άρια φυλή και ζωντανό μνημείο αρρενωπότητας. Όποτε σκέφτομαι την Πρώτη Αμερικανική Επανάσταση, συχνά φέρνω στον νου μου εκείνο το συγκλονιστικό ποίημα για τις μάχες του Concord και του Lexington:


Στο κακοτράχαλο γεφύρι πάνω από το ποτάμι  Ξεδίπλωσαν στην απριλιάτικη αύρα το λάβαρό τους  Εδώ σταθήκαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι αγρότες  Κι έριξαν την μπαταριά που αντήχησε στην οικουμένη.  Δυστυχώς,σύντροφοι,αυτό το ποίημα εξυμνεί έναν αδελφοκτόνο πόλεμο.
Πώς ονειρεύομαι ένα νέο ποίημα,ένα ποίημα για το σήμερα  Απ’τους κάμπους,απ’τα λαγκάδια ξεχύθηκε το Άριο ποτάμι της αγροτιάς  Ξεδίπλωσαν στην απριλιάτικη αύρα τα λάβαρά τους
Έτσι λοιπόν ήρθε ο Άριος αγρότης Και καθάρισε μια για πάντα τον κόσμο από τους Εβραίους.



Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, πως τα εβραϊκά παράσιτα γνωρίζουν πολύ καλά τον κίνδυνο που αποτελεί γι’ αυτούς ένας ξεσηκωμένος και θυμωμένος αγροτικός κόσμος. Οι δουλευτές της γης είναι κάτι το άγνωστο για τους Εβραίους. Οι πόλεις διαφθείρουν. Οι πόλεις διαφθείρουν ενώ η γη, η κοιλάδα, το χωράφι αναζωογονούν και σφυρηλατούν το αδύναμο και εξαντλημένο κορμί και νου. Πόσο φοβάται και πόσο καχύποπτος είναι ο πανούργος αστούλης Εβραίος απέναντι στον Άριο αγρότη! Τι αντίθεση! Τι αντίθεση στο κορμί και στο πνεύμα μεταξύ των δύο αυτών!Πιστεύω ότι βαθιά μέσα στην καρδιά των Αρίων αγροτών υπάρχει ένας σπόρος σε χειμερία νάρκη. Ο σπόρος της φυλετικής αφύπνισης. Ο σπόρος της εξέγερσης, ο σπόρος του θυμού, ο σπόρος της θέλησης για δράση. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ριζοσπαστικοποιήσουμε την λευκή αγροτιά της Αμερικής.





Πρέπει να φέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους στην εμπροσθοφυλακή για την νίκη μας. Η αποστολή μας δεν είναι εύκολη. Δορυφορικές κεραίες τηλεόρασης ξεφυτρώνουν σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια στην επικράτεια των δουλευτών της γης. Ο ηλεκτρονικός Εβραίος τρυπώνει στο καθιστικό ακόμα και του πιο απομακρυσμένου αγροτόσπιτου. Οι παράγοντες που επιβουλεύονται τον όλεθρο της φυλής είναι παντού. Σύμμαχος των Εβραίων στην προσπάθειά τους να αδρανοποιήσουν τον Άριο αγρότη είναι και ο πανταχού παρών τοπικός πάστορας ή ιεροκήρυκας του χωριού. Εξ ιδίας πείρας μπορώ να πω ότι συνήθως η μόνη συντονισμένη αντίδραση όποτε προσπαθούμε να οργανωθούμε σε κάποια αγροτική κοινότητα προέρχεται από κάποιον τοπικό πάστορα. Ωστόσο, η θηλιά που έχει περάσει η Εκκλησία στο λαιμό της Αμερικανικής επαρχίας χαλαρώνει ταχύτατα. Χαλαρώνει ταχύτατα διότι ο μέσος Αμερικανός αγρότης και κτηνοτρόφος ζει σε οικονομική ένδεια. Όταν ένας άνθρωπος είναι στα πρόθυρα του να χάσει το δεύτερης γενιάς αγρόκτημά του, το βιος του, στην ουσία ολόκληρη την ζωή του, εξαιτίας κυρίως του εβραϊκού τοκογλυφικού συστήματος, λίγη παρηγοριά βρίσκει στα θεολογικά αντερείσματα του Λεβίν. Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το πώς κατάφερε ο ηγέτης της Klan του Τέξας, Louis Beam, να οργανώσει τους αγρότες και τους ανεξάρτητους φορτηγατζήδες. Εκείνος μας έδειξε τον δρόμο, τώρα πρέπει εμείς να το κάνουμε για την Alliance. Η προοπτική είναι απτή. Εφορμώντας από την βάση του στο βόρειο Αϊντάχο, ίδρυσε μία οργάνωση με τίτλο NOFIT (Εθνική Οργάνωση Αγροτών και Ανεξάρτητων Φορτηγατζήδων). Το σύνθημά τους είναι: "μην σπαταλάς την οργή σου, χτύπα καλύτερα έναν γραφειοκράτη". Ο Beam, δουλεύοντας με πραγματικούς αγρότες και φορτηγατζήδες της Βορειοδυτικής περιοχής, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να αγγίξει και να ριζοσπαστικοποιήσει χιλιάδες τέτοιους αδερφούς μας. Μιλούσα πρόσφατα με μια κοπέλα που δουλεύει σερβιτόρα σε ένα μεγάλο μαγαζί που κάνουν στάση τα φορτηγά στο Rock Springs του Γουαϊόμινγκ. Κάθε φορά που η NOFIT βγάζει ένα καινούριο ενημερωτικό δελτίο, της αφήνουν 500 αντίτυπα. Μου είπε ότι όλα φεύγουν μέσα σε λίγες μέρες, με τους περισσότερους φορτηγατζήδες είτε να γίνονται επί τόπου μέλη της NOFIT είτε να δηλώνουν συνδρομή στο ενημερωτικό δελτίο. Το καθεστώς στην Washington DC ανησυχεί ιδιαίτερα για την αύξουσα ριζοσπαστικοποίηση του Αμερικανού αγρότη. Ευτυχώς, αντί να θέσει σε εφαρμογή κανένα πρόγραμμα που θα βοηθούσε πραγματικά τον αγρότη, το καθεστώς απαντά με μαζικές επιδείξεις ισχύος και καταστολή. Τόσο το καλύτερο. Ενενήντα χιλιόμετρα νότια του Spokane, στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, στα σύνορα με το Αϊντάχο, υπάρχει μία αγροτική περιοχή που την λέμε Παλούζ. Είναι μία από τις πλουσιότερες αγροτικές περιοχές στον κόσμο. Σε μεγάλο μέρος της έκτασής της, η Παλούζ έχει χώμα που φτάνει τα έξι μέτρα βάθος! Εκτός από το εξαίρετο χώμα της, η Παλούζ έχει ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό κλίμα. Κι όμως, σύντροφοι, πολλοί αγρότες στην Παλούζ χάνουν τα σπίτια τους. Γνώρισα και κουβέντιασα με έναν από αυτούς τους άτυχους αγρότες, έναν αδερφό μας που λέγεται Ray Smith. Ο κ.Smith είναι ένας σωματώδης τύπος με ροδαλό πρόσωπο που αυτοαποκαλείται "περήφανος cowboy του Snake River"! Ο πατέρας του δούλευε την γη στην οποία ζει και ο κ.Smith πρόσφατα σχεδίαζε να πάρει σύνταξη και να αφήσει την γη στον γιο του να την δουλεύει. Τα όνειρα του κ.Smith έγιναν θρύψαλα και τώρα ο ίδιος βρίσκεται στα πρόθυρα του να χάσει τη γη του, το σπίτι του και το μελλοντικό βιος του γιου του.




Ο κ.Smith, προς τιμήν του, σκέφτηκε καλά το πρόβλημά του και πώς έφτασαν τα πράγματα σ’αυτό το τραγικό στάδιο. Ακούστε, λοιπόν, αδέρφια μου τι είπε ο κ.Smith όταν κατέληξε στην ρίζα της συμφοράς του: "Εβραίοι! Εβραίοι! Εβραίοι!" Όχι μόνο το είπε το "Εβραίοι" ο κ.Smith, αλλά το κραύγασε. Κι άρχισαν κι οι γείτονές του να κραυγάζουν, "Εβραίοι!" Και πώς αντέδρασε το σύστημα; Έστειλε ένα αεροπλάνο, ένα ελικόπτερο, μία μπουλντόζα, ΜΑΤ από όλη την πολιτεία της Ουάσινγκτον και εξήντα βαριά οπλισμένους αστυνομικούς για να σφραγίσουν το αγρόκτημα του κ.Smith. Περιττό να πω ότι ο κ.Smith είναι πλέον μέλος της NOFIT και το ίδιο ισχύει και για τους γείτονές του. Επίσης, ο κ.Smith περιοδεύει στις πολιτείες της Ουάσιγκτον, του Όρεγκον και του Αϊντάχο μιλώντας για τους Εβραίους και μοιράζοντας αντίτυπα των Πρωτοκόλλων της Σιών. Χρειαζόμαστε στην Alliance αυτόν τον άνθρωπο. Το κίνημα ριζοσπαστικοποίησης της αμερικανικής αγροτιάς εξελίσσεται επίσης στην Βόρεια και την Νότια Ντακότα και το Κολοράντο. Την περασμένη εβδομάδα έκανα μία εκτενή συζήτηση με έναν φυλετιστή/ακτιβιστή που ζει στο Κολοράντο και έχει τεράστια επαφή με τους αγρότες του Κολοράντο. Κάποια χρόνια πριν, αυτός ο τύπος διένειμε πολλά αντίτυπα της WRA και άλλων βιβλίων σε αγρότες και κτηνοτρόφους γύρω από το Fort Collins του Κολοράντο. Οι κόποι του απέφεραν καρπούς καθώς σύντομα έγινε μάρτυρας της γένεσης ενός αντιεβραϊκού Αγροτικού Απελευθερωτικού Στρατού που προωθούσε τον σκοπό της Λευκής φυλής. Το FBI έχει θορυβηθεί ιδιαίτερα με αυτήν την μονάδα. Ο ίδιος τύπος μου έδωσε επίσης αντίτυπα της Primrose and Cattlemen’s Gazette, που εκδίδεται στο Fort Lupton του Κολοράντο. Πρόκειται για μία ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ μικρή επαρχιακή εφημερίδα με αξιοσημείωτη κυκλοφορία που περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του αγρότη και του κτηνοτρόφου. Το ενδιαφέρον με αυτήν την εφημερίδα είναι ότι σε αυτό το τεύχος έχει ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικά με τα Πρωτόκολλα της Σιών. Στο ίδιο τεύχος φιλοξενεί μία ολοσέλιδη διαφήμιση μιας οργάνωσης ξεκάθαρα αντιεβραϊκής και λευκής φυλετιστικής. Οι Εβραίοι την πέφτουν άσχημα σε αυτήν την μικρή εφημερίδα, όπως οι κότες στο σάκο με το πίτουρο, και απ’ό, τι φαίνεται μπορεί να την κλείσουν τελικά, όμως οι σπόροι έχουν ήδη πέσει. Λοιπόν, σύντροφοι, σας ενημέρωσα εν συντομία για την προοπτική του κινήματός μας που έγκειται στις αγροτικές κοινότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του έθνους μας. Πρέπει, είναι καθήκον μας, να εκμεταλλευτούμε την ολοένα και αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση του Αμερικανού αγρότη. Η μοίρα κάθε λευκού άνδρα, γυναίκας και παιδιού σ’αυτόν τον πλανήτη στηρίζεται πάνω στους ώμους τους δικούς μας, όσων βρισκόμαστε σήμερα σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα. Από όλες τις Λευκές φυλετιστικές οργανώσεις του Έθνους μας, μόνο η Alliance έχει την προοπτική να μας οδηγήσει στην νίκη. Στην Alliance εναπόκειται η σωτηρία ολάκερης της φυλής μας – δεν μπορούμε να αποτύχουμε. Επομένως, ας μην μείνουμε μόνο στα κηρύγματα, αλλά ας ζήσουμε με γνώμονα το φυλετικό συμφέρον. Στο Metaline Falls δεν περνάμε απλά τη μέρα μας τρώγοντας, αναπνέοντας και πηγαίνοντας για ύπνο – δενόμαστε και μεγαλώνουμε σε ένα κορμί, σε ένα μυαλό. Σπάσαμε τις αλυσίδες της εβραϊκής σκέψης. Στο Metaline Falls δεν είμαστε στο "εγώ", είμαστε στο "εμείς" – δεν ξέρουμε τη λέξη "μου" μα τη λέξη "μας" – την φυλή μας, την ενότητα του λαού μας. Δέκα καρδιές, ένας χτύπος. Εκατό καρδιές, ένας χτύπος. Δέκα χιλιάδες καρδιές, ένας χτύπος. Είμαστε γεννημένοι να πολεμάμε και να πεθαίνουμε και να διασφαλίζουμε την συνέχιση του ρου – του ρου της φυλής μας. Πρόσω βαδίζουμε, προς τα αστέρια ψηλά πάνω από το βούρκο, τον βούρκο των κίτρινων, των μαύρων και των μιγάδων. Αδέρφια, το καθήκον μας καλεί. Τώρα είναι το αύριο. Αν σ’έναν μήνα από τώρα δεν έχετε αφοσιωθεί απόλυτα στην Alliance και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται, τότε στην πράξη έχετε προδώσει όχι μόνο την φυλή μας αλλά και τον εαυτό σας. Αντισταθείτε! Και πετάξτε τον εχθρό στη θάλασσα. Αντισταθείτε! Και δώστε όρκο ιερό στα πράσινα λιβάδια της πατρίδας μας ότι θα επαναδιεκδικήσετε αυτά που οι πατέρες μας ανακάλυψαν, εξερεύνησαν, κατέκτησαν, ίδρυσαν, έχτισαν, αυτά για τα οποία έδωσαν την ζωή τους.


Αντισταθείτε! Και επαναδιεκδικήστε το έδαφός μας! Ξεσηκωθείτε, αδέρφια! Κοιτάξτε τα αστέρια και χαράξτε το πεπρωμένο μας. Στο Metaline Falls λέμε, "Ποτέ ήττα. Νίκη για πάντα!" Σας ευχαριστώ. 


(δημοσιεύτηκε στο Omerta Terrormachine#19)

«UNABOMBER: Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΥ»

Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων ή τίποτα

Στο άκουσμα του προσωνυμίου Unabomber (University and Airline Bomber), με το οποίο είναι ευρύτερα γνωστός ο Theodore john Kaczynski, ευθύς αμέσως μας έρχεται στο νου, σχεδόν ασυνείδητα, ότι πρόκειται για κάτι ή κάποιον που σχετίζεται με βόμβες. Είναι όμως κάτι πολύ παραπάνω από απλές «έξυπνες» ή μη βόμβες το ανωτέρω όνομα. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μια ιδιοφυία των μαθηματικών και καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και η δραστηριότητα του δεν είναι η και η πλέον συνήθης όσον αφορά τουλάχιστον την συνάφεια της με τον επαγγελματικό τομέα. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά στον τρόπο αντιμετώπισης που είχε ο ίδιος και η δράση του. Το σύστημα και οι ειδήμονες του επί παντός επιστητού, κάθε φορά που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα φαινόμενο, φροντίζουν να το κριτικάρουν εξαρχής προκειμένου να το εντάξουν στο δικό τους σύστημα λογικής και επομένως να μειώσουν την όποια αξία του και την σφαίρα επιρροής του πάνω στην κοινωνία, φροντίζουν ξανά να δικαιολογήσουν και το παραμικρό που μπορεί να αποδεικνύει την ανεπάρκεια του ίδιου του συστήματος και συνάμα την αναγκαιότητα της καταστροφής του. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν το θέλουν και για αυτό εφευρίσκουν ένα πόρισμα, σαν έκδοση δελτίου ασθενείας που έχουν οι ιατροί, μόνο που στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με πολιτικό πόρισμα με κοινωνιολογικά στοιχεία και όρους και αντί των ιατρών έχουμε να κάνουμε με ένα κατασταλτικό μηχανισμό που εκφέρει πόρισμα-συνονθύλευμα ψυχολογικών συμπερασμάτων, κατά το δοκούν πάντα, μη μπορώντας να δικαιολογήσει επαρκώς το γεγονός ότι ένας εγγράμματος άνθρωπος που ασκεί μια ιδεολογική βία, τόσο μέσα από τα κείμενα του όσο και με τις πράξεις του, έχοντας μια θέση μέσα στο σύστημα και μια καταξίωση(καριέρα), είναι ταυτόχρονα ένας πολέμιος του ίδιου του συστήματος. Καταλαβαίνει ο καθένας πόσο εκμηδενιστικό είναι αυτό το γεγονός για το σύστημα και τους όποιους μύθους αυτό συντηρεί. Επιπρόσθετα, ζυγίστε την σημασία της δραστηριότητας από άποψη όχι ωφέλειας, αλλά ο αντίκτυπος που έχει στα ΜΜΕ και στην όλη εικόνα που θέλει να παρουσιάσει το σύστημα, ως διαχειριστής ενός ευρύτερου συνόλου επιχειρήσεων της κοινωνίας( π.χ των αντιρατσιστικών οργανώσεων -επιχειρήσεων), όταν ο δράστης δεν είναι κάποιος εξαθλιωμένος κάποιας άχαρης τσιμεντούπολης ,αλλά στον αντίποδα είναι κάποιος με κύρος στα μάτια της κοινωνίας, έστω όσον αφορά τους τύπους που κρατάει μέσα της η κοινωνία (υπολείμματα της παλιάς παραδοσιακής κοινωνίας), με την έννοια ότι όποιος έχει μια καλή και καταξιωμένη εργασία π.χ ιατρός, δικηγόρος, μπάτσος, στρατιωτικός, είναι συνάμα και άξιο μέλος μιας κοινωνίας, ασχέτως της ηθικής που διέπει το κάθε άτομο. Στην περίπτωση Unabomber οι δικαιολογίες μόνο ανεπαρκείς ήσαν.. Πόσο μάλλον για να ακυρώσουν την σπουδαιότητα των πεπραγμένων του. Η δραστηριότητα του ήταν η καλύτερη απάντηση στους αριστεριστές ψευτοανθρωπιστές του κώλου , όταν μάλιστα έχουν το θράσος να λένε: «Πολιτικό» και έγκλημα: ο αδύνατος συνδυασμός! Όταν μιλάμε για βία ας είμαστε τουλάχιστον ρεαλιστές. Δεν υπάρχει καλή και κακή βία, ούτε και επιβλαβής και λιγότερο επιβλαβής βία.

Υπάρχει μια βία καθαρή που εξιλεώνει και μια βία μυθική που ενοχοποιεί. Όποιος εθελοτυφλεί ανήκει στο σιδηρούν παραπέτασμα του σύγχρονου αριστερισμού, αυτής της τάσης που ο ίδιος ο Λένιν αποκαλούσε «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»! Επομένως η προσπάθεια της δικτατορίας των ειδικών του συστήματος να τεκμηριώσουν και να βαφτίσουν τον οποιοδήποτε εναντιώνεται σε αυτό κάθε φορά ,σχιζοφρενή ή παρανοϊκό, σε πλήρη αντίθεση πάντοτε με τους υπηρέτες του οι οποίοι φυσικά σύμφωνα με τους ειδικούς χαίρουν «άκρας υγείας» και «καλώς»κατέχουν την/τις θέση/εις που έχει/ουν., μόνο επιτηδευμένη μπορεί να χαρακτηριστεί και τίποτα παραπάνω! Δεν θα σταθούμε στα κίνητρα και την ψυχική κατάσταση του Unabomber, γιατί μια τέτοια διάθεση βολεύει πάντα το σύστημα ώστε να βρίσκει μελανά σημεία για την έκαστη προσωπικότητα. Εμείς θα επικεντρωθούμε στην ουσία της ρητορικής του, μιας ρητορικής που ενοχλεί και στηλιτεύει την υπερκοινωνικοποιημένη εικόνα που προβάλουν σκόπιμα οι μαζάνθρωποι του διεθνισμού για την ανθρώπινη φύση. Η εκτενής έκθεση βιογραφικών στοιχείων για τον Unabomber δεν είναι σκοπός του παρόντος . Θα πούμε μονάχα ότι το να είναι 17 χρόνια ασύλληπτος από το FBI, οι απώλειες από τη δράση του να ανέρχονται σε 23 τραυματίες και 3 νεκρούς, ένα μανιφέστο 35.000 λέξεων και μια εξοντωτική ποινή της τάξεως του 4 φορές ισοβίων συν 30 χρόνια και η έκτιση αυτής στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Φλωρεντίας στο Κολοράντο σίγουρα λένε πολλά! Ο συγγραφέας του πονήματος «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της», επιτίθεται όχι στην αριστερά σαν κίνημα ούτε στο να δηλώνει ή να είναι κάποιος αριστερός τουλάχιστον στις μέρες μας, αλλά σε εκείνη την άρρωστη κατάσταση νοητική και ψυχική στην οποία βρίσκονται πολλοί αριστεροί(αριστερισμός-μια κατάσταση στην οποία τα μη-θύματα μιας κατάστασης εντός της κοινωνίας μπαίνουν από μαζοχισμό και αίσθηση εσωτερικής κατωτερότητας στο ρόλο των θυμάτων, βάζοντας τον εαυτό τους στην διαδικασία της θυματοποίησης).

Μιλάει για μια επανάσταση όχι πολιτική όπως θα περίμενε κανείς, αλλά τουναντίον για την κατάρρευση του συστήματος και για μια αλόγιστη ανάπτυξη δίχως δυνατότητα φραγμών της τεχνολογίας, όπου ο άνθρωπος είναι έρμαιο της και όχι ο διαχειριστής της ζωής του. Διαπιστώνει προφητικά ότι όσο συνεχίζεται αυτή η καταστροφική «αντίστροφη μέτρηση», τόσο καταστροφικότερα θα είναι τα ενδεχόμενα σημάδια της όποιας κατάρρευσης του συστήματος, όποτε και αν αυτό γίνει. Το σημαντικότερο που οφείλει καθένας που σέβεται τον εαυτό του ως επαναστάτη και ως φυλετιστή είναι το να πολεμήσει τον αριστερισμό σε όλες του τις εκδοχές και τις μεταμφιέσεις, διότι πρόκειται για μια καθαρή παθολογία που συνυπάρχει με την νοσηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ίδια η κοινωνία. Όπου και να πας, όπου και αν σταθείς σήμερα οι πάντες δηλώνουν «αριστεροί». Τι σημαίνει όμως «αριστεροί» και δεν λένε π.χ «δεξιοί»; Απλά σημαίνει ότι το σύστημα έχει καλλιεργήσει το φρούτο της αριστεράς έτσι γενικά και αόριστα, δηλαδή ταύτιση με το οτιδήποτε τάσσεται με την αριστερά, επομένως όποιος δεν θέλει να μιλάει ή δεν θέλει να τον μεταχειρίζονται ως οτιδήποτε άλλο μη ισότιμο οφείλει να παίζει στην ρουλέτα των αριστερών όρων και με αριστερούς όρους. Έτσι οι πάντες δηλώνουν αριστεροί ή αριστερίζοντες όπου κράζουν τους υποτίθεται «άλλους» ως δεξιούς και στην πραγματικότητα αυτοί οι «άλλοι» δεν υφίστανται ούτε καν πολιτικά εδώ και δεκαετίες τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Με λίγα λόγια η ίδια τακτική του συστήματος, του «διαίρει και βασίλευε», που πετυχαίνει αφενός να έχει το καθεστώς μια φαινομενική αντίδραση «αριστερή» και αφετέρου όλοι να δηλώνουν και να φέρονται ως αριστεροί ακόμα και αν δεν είναι στην πράξη, από συμπλέγματα ενοχής και φόβου που έχει δημιουργήσει το σύστημα στους υπηκόους του, μήπως και τεθούν εκτός κοινωνίας αν δηλώσουν αντίθετοι ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό ακριβώς είναι που στηλιτεύει και ο Unabomber στην κριτική του εναντίον του αριστερισμού. Ας δούμε όμως ποιον τρόπο και ποια διαλεκτική μέθοδο χρησιμοποιεί εδώ στο μανιφέστο του για να δώσει στο κοινό του να καταλάβει τι είναι ο αριστερισμός στην σημερινή του έκφραση μέσα στο δυτικό κόσμο. Πρώτα από όλα είναι η υποκρισία των αδυνάτων, όπου δέχονται τον παθητικό ρόλο του θύματος και μένουν μόνο στα λόγια και διαμαρτύρονται ως ειρηνιστές-αριστεριστές χωρίς να απαιτούν από τους εαυτούς τους να πάρουν άμεσα τις ζωές τους στα χέρια τους, αφήνοντας τες στο σύστημα να τις χειρίζεται όπως αυτό θέλει σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αφεντικών και της τεχνολογίας. Και φυσικά λέγοντας αριστεριστής εννοούμε οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται «πολιτικά ορθός»- σε αυτή την μεγάλη κατηγορία ανήκουν οι διεθνιστές των ΜΜΕ που πασχίζουν να καλυτερεύσουν το σύστημα ώστε να εξυπηρετείται η βολή τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό, οι ομοφυλόφιλοι καριέρας που παρελαύνουν καθημερινά στις τηλεοπτικές πασαρέλες, οι επαγγελματίες αντιρατσιστές που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την «υπέρμετρη αγάπη» και το αληθινό τους ενδιαφέρον υποτίθεται για την «ισότητα» όλων των ανθρώπων, τους μαϊντανούς που δοκιμάζουν τις ικανότητες τους στο να αλλάζουν επαγγέλματα με ταχύτητα αστραπής, βλέποντας έτσι έναν δημοσιογράφο την μια μετατρέπεται σε τηλεοπτικό δικαστή και την άλλη σε βουλευτή ή ότι άλλο. Δεν λείπουν βέβαια και όλες οι άλλες κατηγορίες ατόμων που εμπίπτουν «άθελα ή μη» στους ρόλους των «πολιτικά ορθών», όπως οι «ήρωες για μια μέρα» και οι διάττοντες αστέρες των «σκανδάλων» της ελληνικής κοινωνίας! Ενδεχομένως να μην έχουμε καταφέρει να συμπεριλάβουμε όλες τις κατηγορίες που ωφελούν με την στάση τους τη συστεμική λογική, έχοντας σύμφωνα και με τον Unabomber, τα χαρακτηριστικά της χαμηλής αυτοεκτίμησης, αδυναμίας, καταθλιπτικών τάσεων, ηττοπάθειας, ενοχής και μίσους για τον ίδιο τους τον εαυτό. Καυτηριάζει την συμπεριφορά των υποστηρικτών των μειονοτήτων σε κάθε χώρα, λέγοντας ότι: «είναι υπερευαίσθητοι όσον αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστούν οι μειονότητες. Οι όροι ‘νέγρος’, ‘ανατολίτης’, ‘ανάπηρος’ ή ‘γυναικάκι’ για άτομα από την Αφρική, την Ασία, για άτομα με ειδικές ανάγκες ή για γυναίκες αρχικά δεν είχε μειωτική σημασία….τις αρνητικές σημασίες σε αυτούς τους όρους τις έχουν προσδώσει οι ίδιοι οι ακτιβιστές»

Αντιθέτως, υποστηρίζει-και εμείς με την σειρά μας το ίδιο- πως όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι πάνω στην «πολιτικώς ορθή» ορολογία, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ανήκουν στην ίδια ή και παραπλήσια ταξικά και κοινωνικά κατηγορία του μέσου μετανάστη, αλλά σε κάποιο ευκατάστατο ή μεσαίο οικονομικά και κοινωνικά στρώμα της κοινωνίας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Απλός. Ο λούμπεν μικροαστός της μεσαίας τάξης δεν εργάζεται πλάι σε τριτοκοσμικούς μετανάστες(άρα δεν συγχρωτίζεται μαζί τους), ενδεχομένως δεν κάνει παρέα με μετανάστες(άρα είναι «ομοφοβικός» σύμφωνα με την antifa ορολογία), ταυτίζεται η μικρόψυχη λογική του με τα όσα προπαγανδίζονται στα κανάλια για την αρμονική συνύπαρξη και την «στοργή» που οφείλουμε να δείχνουμε απέναντι στους ταλαίπωρους μετανάστες. Όταν λοιπόν κάποιος δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα μπορεί πολύ εύκολα και αβασάνιστα να φλυαρεί και να λέει δίχως πολλές σκέψεις οτιδήποτε δεν προκαλεί δυσαρέσκεια και αφόρητες καταστάσεις συναισθηματικά στον περίγυρο του. Οι αριστεριστές αρέσκονται να ταυτίζονται με τις αδύνατες κοινωνικά ομάδες, όχι σαφώς από ανθρωπισμό και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα προβλήματα των περιθωριοποιημένων-μιας και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία-αλλά διότι οι ίδιοι δεν νιώθουν «κατώτεροι» ενώ συγχρόνως αναγνωρίζουν στους άλλους ότι είναι κατώτεροι! Αυτό ειδικότερα ισχύει για το κίνημα του φεμινισμού, όπου οι ίδιες οι φεμινίστριες έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας μήπως και είναι κατώτερες από τους άντρες. Το μίσος που νιώθουν για οτιδήποτε δείχνει ή φαίνεται δυνατό και όχι παρακμιακό και δείχνει να εμπερικλείει δύναμη, είναι από τις κύριες εκφράσεις του αριστερισμού σήμερα. Οι ενδείξεις στην κοινωνία ότι υπάρχουν άτομα αυτοδύναμα, με αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία, πρωτοβουλίες, είναι κάτι που συνθλίβει συναισθηματικά τους αριστεριστές, διότι οι ίδιοι νιώθουν ότι αν και εφόσον υπάρχουν όλα αυτά μέσα στην κοινωνία, ο δικός τους ρόλος είναι αμελητέος, νιώθοντας έτσι άχρηστοι.

Ως προσωπικότητες αισθάνονται ενοχικά, διότι δεν νιώθουν πλήρεις με το να είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες τους, αλλά καλύπτονται ύπουλα πίσω από το σύννεφο μιας αφηρημένης και μη συλλογικότητας μέσα στην κοινωνία, η οποία καλύπτει με την ανωνυμία που προσφέρει το πλήθος ή η μάζα τις πράξεις του καθενός παρουσιάζοντας τες ως κοινωνικές και συλλογικές. Ο αριστερισμός καλλιεργεί ως κοινωνική συνήθεια τη δειλία και αναπτύσσει συμπεριφορές ηττοπαθείς και αποτροπιαστικές. Δείχνει για παράδειγμα το να ξαπλώνεις υπό την ονομασία «καθιστική διαμαρτυρία» κάποια δυναμική που να μαγνητίζει το όποιο πλήθος; Σαφώς και όχι. Επιπλέον η ουσία βρίσκεται-και είναι-στο γεγονός ότι οι μαζοχιστικές τάσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον αριστερισμό και ακόμα και αν δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στην κοινωνία θα βρίσκονταν και πάλι οι αριστεριστές για να τα εφεύρουν και να διαμαρτυρηθούν για αυτά! Και όλα αυτά στο όνομα της «διαρκούς επανάστασης» την οποία δεν κατακρίνουμε ολιστικά, παρά εν μέρει. Είναι εκείνο το είδος των αριστεριστών, που παρουσιάζουν μια «μαχητική και διαχυτική» εικόνα προς τα έξω, ενώ λόγω ακριβώς του ότι είναι υπερκοινωνικοποιημένοι ,δείχνουν σημάδια βαθιάς κόπωσης και χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοενοχοποίησης! Αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι προσπαθούν να φανούν πιο ηθικοί, πιο συνεπείς, πιο ευαίσθητοι, πιο αμερόληπτοι και πιο καλοπροαίρετοι-ως σύνολο εννοείται-από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι μέσα τους ούτε οι ίδιοι που ευαγγελίζονται μια ισότητα μεταξύ των ατόμων, δεν την πιστεύουν καθώς θεωρούν εξαρχής κατώτερους τους «άλλους» τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και για την απελευθέρωση των οποίων παλεύουν από τα καπιταλιστικά δεσμά. Οι αριστεριστές επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να ενσωματώσουν στην καθημερινότητα τους τις αρχές τους, δίχως να επιδέχονται την οποιαδήποτε κριτική, όπως συμβαίνει με το ρατσισμό. Θέλουν να εξισωθούν οι νέγροι με τους λευκούς, ώστε οι πρώτοι όντας ανεγκέφαλοι και πιο εύκολο να κυβερνηθούν είναι σαφώς πιο χρήσιμοι και επωφελείς για τα σχέδια τους. Εδώ αξίζει να δούμε τι λέει χαρακτηριστικά το μανιφέστο: «Το σύστημα δεν το ενδιαφέρει τι είδος μουσικής ακούει κάποιος, τι είδος ρούχα φοράει ή σε τι θρησκεία πιστεύει, εφόσον πηγαίνει στο σχολείο, έχει μια ευυπόληπτη δουλειά, ανεβαίνει κοινωνικά, είναι ‘υπεύθυνος’ γονιός, δεν είναι βίαιος και ούτω καθ’εξής».

Ο αριστερίστικος ηδονισμός αγγίζει εύκολα σχετικά την ανωμαλία, εφόσον τα σεξουαλικά υποκατάστατα δίνουν και παίρνουν, προκειμένου να φτάσουν στην ερωτική-σεξουαλική απελευθέρωση-ιδεατό στόχο των απανταχού hippies-φτάνοντας να ταυτίζονται με κάθε ετερογένεια ανεξαρτήτως ηθικών ή συμβατικών ορίων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ανάμεσα στα σμήνη των αριστεριστών υπάρχει έκδηλη η πρόθεση για ομοφυλοφιλικές και λεσβιακές τάσεις, καθώς και για φυλετικές επιμειξίες. Αντιθέτως θεωρείται απαράδεκτο ή θέμα ταμπού να υπάρχει έστω η καχυποψία για κάποιον ότι βλέπει με κακό μάτι ή επιφυλακτικά αυτές τις τάσεις. Αυτό λέει σίγουρα πολλά για την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται οι αριστερίστικοι τύποι, αφού έχουν καταρχήν χρέος μέσα στους κύκλους τους να αποδείξουν στην πράξη του προαναφερθέντος λόγου το αληθές, συνάπτοντας το ίδιο εύκολα σχέσεις με κάθε αλλοδαπό ή νέγρικο απόβρασμα. Ο Unabomber καυστικός πάντα σε άλλο σημείο του μανιφέστο λέει: «Οι περισσότεροι σκλάβοι, και αυτό προς τιμήν τους, δεν ήταν ικανοποιημένοι από την δουλειά τους. (Σκοπός μας δεν είναι να σαρκάσουμε τους ‘μαύρους των φυτειών’. Δεν σαρκάζουμε τους ανθρώπους που ΕΙΝΑΙ ευχαριστημένοι με τη δουλειά τους)».




Στο μανιφέστο καταγράφονται ιδέες και απόψεις ριζοσπαστικές σε σχέση με οτιδήποτε «επαναστατικό» υποτίθεται ότι γράφεται στον τύπο και οπουδήποτε αλλού, ξεκινώντας από τις κρίσεις για το σύστημα αξιών της σύγχρονης κοινωνίας και τους τρόπους αντιμετώπισης των πειθαναγκασμών που προβάλλονται γύρω μας, έως το γιατί θα καταρρεύσει το σύστημα από εσωτερικές αντιθέσεις και δυσλειτουργίες που θα φέρουν το οικονομικό κραχ και την συνακόλουθη κοινωνική έκρηξη! Ωστόσο ο κίνδυνος του αριστερισμού-και αυτό έχει να κάνει και με τις δικές μας ιδέες όσο και ιδίως την «αριστερή» πτέρυγα του εθνικοσοσιαλισμού-είναι υπαρκτός για καθαρά επαναστατικούς και λειτουργικούς λόγους, αφού η ταύτιση με την αριστεριστικής φύσεως κλάψα δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση με την φύση της κοσμοθεωρίας-βιοθεωρίας που πρεσβεύει ο εθνικοσοσιαλισμός. Οι αριστεριστές παριστάνουν πως αντιτίθενται στην τεχνολογία, στα μεταλλαγμένα και στην πρόοδο γενικότερα, όχι σαφώς από αγάπη προς τον άνθρωπο και την φύση, ούτε για να επιστρέψει(είναι εφικτό αυτό άραγε;) η ανθρωπότητα σε κάποιο πρωτόγονο στάδιο, αλλά αντιθέτως επειδή νιώθουν παρείσακτοι στην τωρινή εξέλιξη, αφού σαν ολοκληρωτιστές αισχύστου είδους δεν ανέχονται να μην κάνουν κουμάντο αυτοί στην τεχνολογία. Όσο δεν γίνεται αυτό, θα εξακολουθούν το ίδιο τροπάρι. Σήμερα κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα για φίμωση και καταστρατήγηση της ελευθερίας της έκφρασης. Σήμερα μιλούν για καταστολή και παρακολουθήσεις των αντιφρονούντων. Αύριο ενδεχομένως αυτοί οι ίδιοι στην εξουσία φαντάζεστε μόνο τι θα έκαναν και με τι μεθόδους προκειμένου να εγκαθιδρύσουν την δική τους τυραννία; Επισημαίνουμε πως ο αριστερισμός είναι θρησκευτικής φύσεως και έτσι λειτουργεί. Ο αριστεριστής έχει ανάγκη, όπως ο χριστιανός και ο μουσουλμάνος να πιστεύει κάτω από κάθε λάβαρο και κάθε περίσταση-χωρίς να μπορεί να το δικαιολογήσει ο ίδιος στον εαυτό του-στην αριστερά, αγγίζοντας τα όρια της ψύχωσης. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά επ’αυτού: «..ο αριστεριστής παρακινείται λιγότερο από λύπη για τα κακά της κοινωνίας και περισσότερο από την ανάγκη να ικανοποιήσει την ώθηση του για δύναμη επιβάλλοντας την δική του λύση στην κοινωνία». Σε άλλο σημείο λέει: «Προφανώς ένας Ναζί που πιστεύει πραγματικά, για παράδειγμα, είναι πολύ διαφορετικός ψυχολογικά από έναν αριστεριστή που πιστεύει πραγματικά. Εξαιτίας της ικανότητας τους για απόλυτη αφοσίωση σε ένα ιδανικό, αυτοί που πιστεύουν πραγματικά είναι ένα χρήσιμο, ακόμη και απαραίτητο, συστατικό για οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα.».Η ασυνέπεια του αριστερισμού και της παθολογίας του, ξεκινά από την υπεράσπιση και την υπεκφυγή σχετικά με την κρίση του όσον αφορά τα λάθη των Σοβιετικών και καταλήγει στην δριμεία κριτική της Δύσης και των δικών της σφαλμάτων. Περίτρανο παράδειγμα της αναλγησίας αυτής είναι και το ότι όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Ουγγαρία και στο Αφγανιστάν οι αριστεριστές τήρησαν στάση ένοχης σιωπής. Κατέκριναν με σφοδρό τρόπο την Δύση όταν όμως επιτέθηκε στο Βιετνάμ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ιστορία έδειξε ότι Δύση και Ανατολή, Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ αντίστοιχα, λειτούργησαν προς ίδιον όφελος.

Ο καθένας, με την ελάχιστη έστω ιστορική γνώση και πείρα έχει καταλάβει ότι αριστερά και δεξιά αποτελούν τις όψεις του ίδιου καπιταλιστικού και σιωνιστικού νομίσματος. Η κριτική μας στρέφεται εναντίον της όποιας συνεργασίας των μη-αριστεριστών με τους αριστεριστές που βρίσκονται σε κάθε χαράκωμα της κοινωνίας αυτής. Όποιος φέρει τον μανδύα της «πολιτικής ορθότητας», σίγουρα θεωρείται αριστεριστής. Όποιος ελκύεται από αριστεριστικές συμπεριφορές και φραξιονιστικού τύπου τάσεις, ανήκει σίγουρα σε ένα κράμα ψυχασθενούς με πρώιμα χριστιανικά συμπτώματα και ασθενική μνήμη.. Ον καλύτερος ιατρός και η καλύτερη θεραπευτική αγωγή που οφείλουν να ακολουθήσουν είναι η Επανάσταση και όχι ο μικροαστικός χαφιεδισμός των τεσσάρων τοίχων. Η καλύτερη συμβουλή για να ακολουθήσουν όσοι μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες και βασανίζονται για το τι πρέπει να κάνουν, είναι μια ρητορική ερώτηση: Εγώ πρέπει να σου πω τι πρέπει να κάνεις;; Ο Unabomber και το μανιφέστο του είναι ένας καλός οδηγός για τις σημερινές συνθήκες, τις κρίσεις για το αύριο και την επερχόμενη εξέγερση στο μέλλον..

Δημοσιεύτηκε στο 5o τεύχος του Omerta Terrormachine.

Τα όνειρα μας - εφιάλτης σας

Περπατώντας στην άβυσσο της Αθήνας, περπαντώντας σε μέρη ξένα που μιλάνε γλώσσες ακατάληπτες. Πνιγμένος από την ψευτοευημερία και την βλακεία των αστών και των κυριλέ φλώρων. Αηδιασμένος απο τις βρωμερές υπάρξεις των ξένων υποπιθήκων που γεμίζουν την χώρα μου κοντοστάθηκα και σκέφτηκα: μήπως είμαι τρελός; μήπως είμαι εγώ είμαι ο λάθος τελικά και οι άλλοι έχουν δίκιο;

Κοίταξα το πρόσωπο μου σε έναν καθρέφτη. Τα μάτια μου λάμπαν απο οργή και το μίσος ήταν χαραγμένο στο πρόσωπό μου και η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή ζητώντας εκδίκηση! Όχι μουνόπανα κρυφόπουστες αλβανόφιλοι και σκατοδημοκράτες! Δεν είμαι τρελός, ούτε υπερβολικός. Νοσταλγώ και προσμένω την ώρα που θα έρθει τρομερή η Νέμεσις σταλμένη απο τους ντροπιασμένους μου προγόνους. Φλωράκια που δεν έχετε πρόβλημα αν οι αδερφές σας πηδιούνται με αράπηδες και αλβανούς.
Καριολόπουστες που σπρώχνετε πρέζα. Πολιτικοί και μασόνοι. Βιομήχανοι και εφοπλιστές. Μεγαλόμπατσοι και δικαστές. Καθηγητές και δεσποτάδες, αναρχομαλαλάκες και ψευτοσοσιαλιστές. Κάπηλοι εθνικοδεξιοί και όλες οι υπόλοιπες αδερφές, το τέλος σας πλησιάζει!

Οι σκέψεις μας και η πίστη μας σας φαίνονται αποκρουστικές και σκοταδιστικές. Σε λίγο όμως δεν θα έχει καμία σημασία. Όταν ο ήλιος γίνει κόκκινος και τα τύμπανα ηχήσουν ξεχασμένους παιάνες ανδρείας τότε το τέλος σας χτυπάει την πόρτα.

ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ: ΣΠΑΣΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ

   Σπάσε τα δεσμά